Αναχωρητής του Αγίου Όρους

Μέρος 1ο : Προετοιμασία του ταξιδιού

Το διαμονητηριο

Για να πάει κανείς στο Άγιο Όρος χρειάζεται μια σχετική προετοιμασία. Θα πρέπει να έχει αποφασίσει αρκετό καιρό πριν για την ακριβή ημερομηνία εισόδου στην Αθωνική Πολιτεία. Και αυτό γιατί θα πρέπει να επικοινωνήσει αρχικά με το γραφείο προσκυνητών, τουλάχιστον 1 μήνα πριν, για την έκδοση του ειδικού διαβατηρίου που λέγεται διαμονητήριο. Κατόπιν θα πρέπει να επικοινωνήσει με τα μοναστήρια στα οποία θέλει να διαμείνει και να ζητήσει φιλοξενία για συγκεκριμένες ημερομηνίες. Όλα αυτά λοιπόν, ειδικά όταν εργάζεται κανείς στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι εύκολο να προγραμματιστούν. Τα κατάφερα τελικά φέτος και κλείδωσα έγκαιρα την άδεια για τον Σεπτέμβριο.

Η επικοινωνία με το αρμόδιο γραφείο για την έκδοση άδειας έγινε στις 3 Ιουλίου. Δεν κράτησε παραπάνω απο 20 δευτερόλεπτα. Όνομα, επώνυμο, αριθμός ταυτότητας και ακριβή ημερομηνία "απόβασης", ήταν τα στοιχεία που απάντησα. Εν συνεχεία άρχισα να στέλνω e-mail, στις Μονές που ήθελα να μείνω. Παραδόξως σε μία-δύο μέρες είχαν απαντήσει και τα 3 μοναστήρια. Σχεδόν μονολεκτικά μεν αλλά θετικά. Ήμουν έτοιμος. Στις 9 Σεπτεμβρίου θα ήμουν στη Μονή Διονυσίου. Στις 10 θα ήμουν στη Μονή Αγίου Παύλου και στις 11 στη Μονή Ξενοφώντος. Φυσικά η επιλογή δεν έγινε στην τύχη. Είναι και οι 3 παραθαλάσσιες Μονές σχετικά κοντά η μία με την άλλη οπότε η μετακινήσεις θα ήταν εύκολες είτε με καράβι είτε και με πεζοπορίες μικρών αποστάσεων. Στο πρόγραμμα είχα την τελευταία μέρα να προλάβω να επισκεφτώ και μία τέταρτη Μονή, τη Μονή Δοχειαρίου ώστε να προσκυνήσω τη Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Γοργοΰπηκόου.

Μονή Δοχειαρίου

Μέρος 2ο : Το ταξίδι στην Ουρανούπολη

Πύργος Προσφορίου

Στις 8 Σεπτεμβρίου πρωί πρωί ξεκίνησα το ταξίδι μου για την Ουρανούπολη. Είχα κλείσει διαμονή σε ξενοδοχείο μέσω booking.com ώστε να είμαι ξεκούραστος για την επόμενη μέρα. Η Ουρανούπολη είναι η τελευταία κοσμική πόλη πριν το Άγιο Όρος. Είναι θα λέγαμε η πόλη-πύλη εισόδου. Σαν ο Άγιος Πέτρος ένα πράμα. Από την αποβάθρα της ξεκινούν όλα τα καράβια, ταχύπλοα και συμβατικά ferry, για τα μοναστήρια. Είναι μια πόλη που μυρίζει λιβάνι και τηγανίλα εξαιτίας των αμέτρητων καταστημάτων με μοναστηριακά προϊόντα και ψαροταβέρνες. Το μοναδικό μαγαζί με fast food το έχει ένας Αλβανός με αρκετά καλής ποιότητας γύρου χοιρινού. Σε περίοπτη θέση κοντά στο λιμάνι δεσπόζει ο Πύργος Προσφορίου ή αλλιώς Πύργος των Λοκ. Έκανα μια βόλτα στα στενά δρομάκια της πόλης και αφού εντόπισα το γραφείο προσκυνητών απο το οποίο θα έπαιρνα το διαμονητήριο το επόμενο πρωί, καθώς και τα εκδοτήρια εισιτηρίων για το καράβι, γύρισα στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

Μέρος 3ο Το ταξίδι με το καράβι

Γέροντας Σιλουανός

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου. Κατά τις 7:00 το πρωί βρισκόμουν ήδη στο γραφείο προσκυνητών στο οποίο πλήρωσα 25€ και παρέλαβα το διαμονητήριο. Στη συνέχεια πλήρωσα άλλα 7€ και έβγαλα εισιτήριο για το καράβι. Μέχρι τις 9:45 είχα αρκετό χρόνο να απολαύσω ένα καφεδάκι και να φάω μια μετριότατη τυρόπιτα που θα με κρατούσε μέχρι το δείπνο στο μοναστήρι. Στη συνέχεια κατευθύνθηκα προς την αποβάθρα για την επιβίβαση στο ferry "Άξιον Εστίν". Έπιασα μια θέση πάνω πάνω στο κατάστρωμα για να έχω θέα για φωτογραφίες. Μου έκανε εντύπωση ότι η αναλογία Έλληνες-Ξένοι ήταν περίπου στο 50-50.Στα διπλανά καθίσματα με περικύκλωσε μια παρέα 5 Ρώσων. Περιττό να σας πω οτι μέχρι το τέλος της διαδρομής είχαν καταναλώσει ολόκληρο δίλιτρο μπουκάλι με κόκκινη βότκα. Στη μεγαλύτερη διάρκεια του ταξιδιού το καράβι συνοδεύουν μεγάλοι γλάροι. Οι επιβάτες υψώνουν κομματάκια ψωμιού και οι φτερωτοί φίλοι τα αρπάζουν με εντυπωσιακές πτήσεις πάνω από τα κεφάλια μας. Κατάφερα να απαθανατίσω κάποια όμορφα στιγμιότυπα με την κάμερα μου. Ένας μοναχός, ο γέροντας Σιλουανός, βρίσκεται κάθε μέρα πάνω στο καράβι απο και προς το Άγιο Όρος. Απλώνει πάνω στο κατάστρωμα κομποσκοίνια κάθε είδους που πουλάει για να ζήσει και αγοράζω για μένα ένα κλασικό μαύρο και δύο χρωματιστά για την ανιψιά μου. Το καράβι θα πιάσει αρκετά λιμανάκια, τους λεγόμενους αρσανάδες, μέχρι τον τελικό προορισμό που είναι το λιμάνι της Δάφνης. Από εκεί έβγαλα άλλο εισιτήριο 3€ και με το μικρότερο πλοιάριο "Αγία Άννα" κατά την 13:30 έφτασα στην Ιερά Μονή Διονυσίου.

Μέρος 4ο Στην Ιερά Μονή Διονυσίου

ΙΜ Διονυσίου

Έφτασα λοιπόν στον αρσανά της Μονής Διονυσίου και μαζί με άλλους προσκυνητές, γύρω στους 15 ανεβήκαμε στο μοναστήρι και αμέσως κατευθυνθήκαμε στο αρχονταρίκι ως είθισται. Εκεί μας υποδέχτηκε ο Αρχοντάρης, ο Πατήρ Παύλος που είναι Κύπριος στην καταγωγή. Αφού απολαύσαμε τα γνωστά Αγιορείτικα κεράσματα, λουκούμι, κρύο νερό και τσίπουρο, ο Πατήρ Παύλος μας τακτοποίησε σε δωμάτια. Εμένα μάλιστα με έβαλε σε μονόκλινο δωμάτιο, ένα μικροσκοπικό κελάκι γύρω στα 3 τετραγωνικά. Μας ρώτησε αν θέλουμε να εξομολογηθούμε και μας ανακοίνωσε το πρόγραμμα της ημέρας. Στις 5 το απόγευμα θα ήταν ο εσπερινός, στις 6 η τράπεζα (όπως λέγεται το φαγητό στην τραπεζαρία) και στις 3 τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας ο όρθρος και η Θεία Λειτουργία. Πράγματι μετά τον εσπερινό απολαύσαμε νοστιμότατες μοναστηριακές φακές, με ελιές και φρέσκο ψωμί. Το φαγητό στην τραπεζαρία είναι μία ιεροτελεστία. Ο τραπεζάρης κατευθύνει όλους τους επισκέπτες για το πού θα κάθήσουν. Γίνετε προσευχή και ξεκινάμε το φαγητό. Ένας μοναχός καθ'ολη τη διάρκεια του γεύματος στο κέντρο της αίθουσας διαβάζει κάποιο πατερικό κείμενο. Τρώμε γρήγορα όμως γιατί μόλις ακουστεί το καμπανάκι μετά απο 7-10 λεπτά, άπαντες πρέπει να σταματήσουν το φαγητό και να αποχωρίσουν. Ευτυχώς ήμουν ενήμερος.. Στις 3 τα ξημερώματα ο μοναχός με το ξύλινο τάλαντο πέρασε έξω από τα δωμάτια μας καλώντας μας για την εκκλησία. Ρίχνω μια ματιά από το παράθυρο του κελιού μου και βλέπω τους μοναχούς σαν μαύρες σκιές στη νύχτα, σε πλήρη δραστηριότητα κατευθύνονται προς την εκκλησία. Κατέβηκα και εγώ γύρω στις 4:30 και έπιασα στασίδι. Κατανυκτική ατμόσφαιρα δίχως άλλο, πρωτόγνωρη εμπειρία, απειροελάχιστος φωτισμός από 2-3 καντήλια όλα κι όλα. Στις 9 το πρωί φάγαμε το μεσημεριανό που ήταν γεμιστά μαζί με κόκκινο κρασί. Με το πέρας του γεύματος η φιλοξενία τελειώνει οπότε χαιρετάμε τους γέροντες και χαιρετάω τα παιδιά που γνώρισα στη σύντομη παραμονή μας στο ίδιο μοναστήρι, τον Θωμά απο την Άρτα που είναι άνεργος και τον Γιάννη τον νοσηλευτή τον συντοπίτη μου. Εκείνοι κατευθύνονται προς τον αρσανα για να πάρουν καράβι και εγώ αναζητώ το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσω για να πεζοπορήσω προς τη Μονή Αγίου Παύλου.

ΙΜ Διονυσίου

Μέρος 5ο Στην Ιερά Μονή Αγίου Παύλου

Είσοδος της ΙΜ Αγιου Παύλου

Το μονοπάτι είναι δύσκολο, δεν είναι περίπατος στην εξοχή. Είναι δύσβατο το μέρος και η ζέστη το κάνει δυσκολότερο. Έχω και ένα σακίδιο γύρω στα 10 κιλά που κουβαλάω. Η σκέψη όμως ότι βαδίζω πάνω στα χνάρια αγιασμένων μορφών του Αγίου Όρους με γεμίζει με δύναμη. Μετά από μισή ώρα πεζοπορίας πάνω στο βουνό, βγαίνω σε καρόδρομο. Το μοναστήρι πλέον φαίνεται αλλά είναι μακριά και η πορεία ανηφορική. Συνεχώς συναντάω αυτοκίνητα αλλά δυστυχώς κατεβαίνουν από το μοναστήρι. Κανένα δεν ανεβαίνει ώστε να με πάρει και να με απαλλάξει από την ταλαιπωρία στο λιοπύρι. Ίσα ίσα που με γεμίζουν με σκόνη. Κάνω άλλη μισή ώρα μέχρι να φτάσω μούσκεμα στον ιδρώτα. Φτάνω στο αρχονταρίκι και συναντάω έναν μάλλον κακόκεφο αρχοντάρη που επιβλέπει τον καθαρισμό των τουαλετών από λαϊκούς εργαζόμενους. Μου λέει ότι πήγα σε ακατάλληλη ώρα και δεν ξέρει που να με βάλει να διαμείνω. Ωστόσο με κερνάει κρύο νερό και λουκούμι. Γίνεται ευγενικός μαζί μου μόλις διαπιστώνει ότι έχω ενημερώσει για την άφιξη μου εδώ και 2 μήνες και με τακτοποιεί σε ένα δωμάτιο με 5 κρεβάτια. Με ενημερώνει ότι το βράδυ θα υπάρξει αγρυπνία με ότι συνεπάγεται.. Κάνω μια βόλτα στο μοναστήρι και συναντώ έναν μοναχό μεγάλης ηλικίας να καθαρίζει κρεμμύδια. Προσφέρομαι να τον βοηθήσω και κάπως έτσι απόλαυσα μια όμορφη συζήτηση μαζί του καθαρίζοντας ένα τσουβάλι φρέσκα κρεμμύδια. Στη συνέχεια τα παρέδωσα στο μάγειρα μοναχό ο οποίος με αντάμειψε με μια μερίδα μπριαμ για το διακόνημα μου. Για το δείπνο ετοίμαζε σούπα αλάδωτη στην οποία δεν μπόρεσα να προσδιορίσω τα συστατικά της. Στην αγρυπνία δεν μπόρεσα να παραμείνω για πολύ ώρα. Κόντευα να αποκοιμηθώ πάνω στο στασίδι. Έμεινα μόλις μέχρι της 9 το βράδυ. Η πεζοπορία και το ξύπνημα από της 3 τα ξημερώματα με είχαν γονατίσει. Στο δωμάτιο πλέον είχαν εγκατασταθεί άλλοι 4 προσκυνητές μεταξύ αυτών ο Λευτέρης από την Καβάλα με εμφανή ψυχολογικά προβλήματα και ο Ιάσων, Αμερικανός από την Καλιφόρνια που παραδόξως ήξερε καλά Ελληνικά. Το επόμενο πρωί με βρήκε στο κιόσκι έξω από το μοναστήρι να πίνω καφεδάκι μόνος μου αφού άπαντες είχαν παραμείνει στην αγρυπνία μέχρι το ξημέρωμα. Η πύλη της Μονής ήταν ακόμα κλειστή και χρειάστηκε να βγω απο μία κερκόπορτα πλάι στην πελώρια σιδερένια πόρτα. Το φαγητό θα ήταν γύρω στις 10 και δυστυχώς δεν πρόλαβα να γευτώ τα φασολάκια με χταπόδι. Μάταια ένας γέροντας προσπαθούσε να με πείσει οτι το καράβι καθυστερεί πάντα και ότι προλαβαίνω να φάω άνετα. Έφυγα σαν τον κλέφτη και το χειρότερο ήταν ότι ο γέροντας είχε δίκιο. Έμεινα να περιμένω για 1 ώρα στον αρσανά το πλοιάριο "Αγία Άννα..."

ΙΜ Αγίου Παύλου

Μέρος 6ο Στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος

Μονή Ξενοφώντος

Το πλοιάριο "Αγία Άννα" με πήγε μέχρι το λιμάνι της Δάφνης. Εκεί υπάρχουν κάνα δυο μαγαζάκια με τυροπιτοειδή. Αφού έχασα το θεσπέσιο γεύμα στην Αγίου Παύλου, αρκέστηκα σε ένα νηστίσιμο κουλούρι . Κατά της 12 επιβιβάστηκα στο μεγάλο ferry και με εισιτήριο 2€ με κατέβασε στον αρσανα της Μονής Ξενοφώντος. Μαζί μου κατέβηκε και ο Μάθιου από την Ελβετία, ο οποίος ήξερε άριστα τα κατατόπια της Μονής και μιλούσε γαλλικά. Κουβαλούσε μαζί του ένα μεγάλο σταυρό τον οποίο δεν κατάλαβα ποτέ για πού τον προόριζε. Η συνεννόηση μας δεν κυμάνθηκε σε καθόλου ικανοποιητικά επίπεδα. Πήγαμε μαζί στο αρχονταρίκι και αφού κεραστήκαμε ελληνικό καφεδάκι, λουκούμι και κρύο νερό, ο αρχοντάρης μας πήγε στο δωμάτιο όπου εκεί συναντήσαμε άλλον έναν αμερικανό, τον Τζακ επίσης από την Καλιφόρνια. Σας είπα από την αρχή ότι οι ξένοι σε κάποια μοναστήρια είναι ίσως και περισσότεροι από τους Έλληνες επισκέπτες. Έτσι λοιπόν στο δωμάτιο βρεθήκαμε ένας Ελβετός, ένας Αμερικανός και ένας Έλληνας. Σαν ανέκδοτο! Μετά τον εσπερινό φάγαμε μελιτζάνες γεμιστές και χωριάτικη σαλάτα. Λίγο πριν σουρουπώσει βγήκα για ένα περίπατο έξω από τα τείχη της μονής μπας και συναντήσω κανένα πατριώτη. Είδα μοναχούς να ψαρεύουν στο λιμανάκι με καλάμια και επισκέφτηκα το μαγαζάκι με τα μοναστηριακά προϊόντα όπου και αγόρασα αγιορείτικα λουκούμια κέρασμα για τους γονείς μου. Η μεγάλη πόρτα του μοναστηριού έκλεινε αυστηρά στις 8 το βράδυ οπότε επέστρεψα έγκαιρα στο δωμάτιο με τη διεθνή μου παρέα.. Στις 4 τα ξημερώματα κατέβηκα στην εκκλησία για να βιώσω ακόμα μια φορά εκείνη την κατανυκτική ατμόσφαιρα και στις 8:30 η τράπεζα είχε γίγαντες με υπέροχο κόκκινο κρασί. Εκεί γνωρίστηκα με 3 ηλικιωμένους αγρότες από το Βατερό Κοζάνης οι οποίοι λίγη ώρα αργότερα θα έπαιζαν σημαντικό ρόλο στο ολοκλήρωμα του προσκυνήματος μου. Η φιλοξενία τελείωσε και σε λίγο θα τελείωνε και η παραμονή μου στο Άγιο Όρος. Το μεγάλο ferry που θα με έβγαζε στην Ουρανούπολη θα περνούσε γύρω στην 1:00 το μεσημέρι. Είχα λοιπόν παρα πολύ χρόνο στη διάθεση μου και παρά την κούραση αποφάσισα να κάνω άλλη μια πεζοπορία προς τη Μονή Δοχειαρίου


ΙΜ Ξενοφώντος

Μέρος 7ο Το προσκύνημα στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου

ΙΜ Δοχειαρίου

Η διαδρομή δεν είχε καμία σχέση με την προ 2 ημερών πεζοπορία που είχα βιώσει. Ήταν πολύ εύκολη διαδρομή ανάμεσα σε χωράφια με ελιές φορτωμένες καρπούς. Σε 30 περίπου λεπτά είχα φτάσει στην είσοδο της Μονής. Εδώ βρήκα μια αφύσικη ηρεμία. Δεν υπάρχει κόσμος. Βρίσκω κάποιους λαϊκούς και τους ρωτάω που βρίσκεται το αρχονταρίκι. Μου έδειξαν που είναι αλλά μου επεσήμαναν πως είναι κλειστό. Με απογοήτευσαν ότι δεν θα μπορούσα να πραγματοποιήσω το προσκύνημα στην παναγία την Γοργουπήκοο γιατί δεν υπάρχει τη συγκεκριμένη μερα ο αρμόδιος μοναχός που να ανοίξει το παρεκκλήσι. Απογοητευμένος άρχισα να απομακρύνομαι από το μοναστήρι, πίσω προς τη μονή Ξενοφώντος ώστε να περάσει η ώρα μου. Στη διαδρομή συναντάω εκείνη την παρέα των ηλικιωμένων προσκυνητών από το Βατερό Κοζάνης που πριν λίγη ώρα τρώγαμε δίπλα δίπλα στη Μονή Ξενοφώντος. Ήθελαν και αυτοί να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα και τους εξήγησα πώς μάλλον δεν είναι θέλημα της Κυρίας Θεοτόκου να το πραγματοποιήσουμε. Με σιγουριά ο ένας εξ αυτών με έπιασε από το μπράτσο και μου είπε πάμε να προσκυνήσουμε, θα τη βρούμε την άκρη. Και πραγματικά είχε τις άκρες. Ο Πατήρ Χριστόδουλος που γνώριζε καλά απο προηγούμενη επίσκεψη, ήταν το βύσμα του και με ένα μαγικό τρόπο βρεθήκαμε γονατιστοί απέναντι στην Παναγία την Γοργοΰπήκοο. Στον αρσανά της μονής Δοχειαρίου έκανα ένα μικρό διακόνημα, βοηθώντας νεαρό μοναχό να ξεφορτώσει ξύλα από ένα αγροτικό όχημα. Σε έναν άλλο μοναχό που προσφέρθηκα να βοηθήσω μου απάντησε ότι δεν χρειάζεται κάτι, αλλά αν θέλω να βοηθήσω αρκεί να πω 50 φορές ¨Κύριε Ελέησον¨..

Μέρος 8ο Το τέλος και η επιστροφή

Το μεγάλο ferryboat ζύγωσε σιγά σιγά στην προβλήτα της μονής Δοχειαρίου. Επιβιβάστηκα και το προσκύνημα σε αυτό τον αγιασμένο τόπο πέρασε στην ιστορία. Σε λίγη ώρα βρισκόμουν πίσω στην Ουρανούπολη. Επέλεξα να διαμείνω άλλο ένα βράδυ στο ξενοδοχείο γιατί πραγματικά ήμουν εξαντλημένος απο τον περιορισμένο και κακό ύπνο των προηγούμενων ημερών, απο τις πεζοπορίες και τον μπόλικο εκκλησιασμό. Το βράδυ της 12ης Σεπτεμβρίου απόλαυσα ένα απο τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα που έχω δει ποτέ μπροστά στον πύργο της ουρανούπολης. Τα καράβια ήταν ήδη δεμένα στην προβλήτα και έτοιμα για το επόμενο πρωί που πάλι θα μετέφεραν κάποιους μυστήριους στον Άθωνα. Το επόμενο πρωί ξεκίνησα και εγώ το ταξίδι της επιστροφής με σκέψεις και εικόνες να κατακλύζουν το μυαλό μου. Θα επιστρέψω..