Τόσο μελάνι
έχει χυθεί για αυτές τις αναθεματισμένες εργάσιμες Κυριακές, ας πω και εγώ δυο τρεις
κουβέντες. Μίλησα με όλους. Με φιλελευθέρους που είναι φανατικοί με το άνοιγμα της
αγοράς. Με κομμουνιστές που είναι άκρως αντίθετοι, με
επιχειρηματίες, με υπαλλήλους και με ουδέτερους πολίτες. Όλοι μα όλοι, εν
δυνάμει έχουν δίκιο και λογικά επιχειρήματα.
Προσωπικά, όντας εμποροϋπάλληλος, είναι λογικό να μη γουστάρω
την Κυριακάτικη εργασία. Ακόμα και αν πληρωθώ, ακόμα και αν πάρω έξτρα ρεπό, η
Κυριακή δεν μπορεί να αναπληρωθεί από άλλη μέρα. Και δεν πιστεύω
οτι απο τον κόσμο λείπει χρόνος. Και είμαι σίγουρος οτι κανείς δεν θα
προσλάβει extra υπάλληλο. Και είμαι βέβαιος οτι απο το μέτρο θα
ευνοηθούν μόνο οι πολυεθνικές. Καημένε εμποράκο...
Αν προσπαθήσω αντικειμενικά να δω την κατάσταση, καταλήγω στα εξής: Ο ιδιοκτήτης – επιχειρηματίας θα
πρέπει να ορίζει τις μέρες και το ωράριο λειτουργίας της επιχείρησης του. Κανένα
κράτος και κανένας εμπορικός σύλλογος. Αν θεωρώ πχ ότι το μαγαζί μου θα αποδώσει καλύτερα
λειτουργώντας μεταμεσονύκτιες ώρες, θα πρέπει να είμαι ελεύθερος να το εφαρμόσω.
Αν θέλω να ορίσω ως αργία πχ τη Δευτέρα, επίσης να μη δίνω λογαριασμό σε κανέναν δήμαρχο και κοινοτάρχη.
Έτσι δε λειτουργούν καφετέριες, εστιατόρια, περίπτερα και τόσοι άλλοι κλάδοι?
Βασική προϋπόθεση σε όλα αυτά, ότι δεν
καταπατάται κανένας απολύτως όρος της εργασιακής σχέσης της επιχείρησης με τον υπάλληλο. Εκεί ακριβώς χρειάζεται η
παρουσία του κράτους που μέχρι σήμερα είναι εντελώς απούσα. Πού είναι η
επιθεώρηση εργασίας? Υφίσταται? Κάποιοι πληρώνονται για να διενεργούν ελέγχους
και να διασφαλίζουν ότι ο εργαζόμενος
δουλεύει βάση της σύμβασης του… Από εκεί
θα έπρεπε να ξεκινήσουμε.
Και αφού ανοίξαμε τα καταστήματα την Κυριακή έτσι για
δοκιμή, προτείνω το Σάββατο να ανοίξουμε τις δημόσιες υπηρεσίες. Έτσι για
δοκιμή…
Ντάγκας Παύλος