Η μουσική του Θανάση έρχεται ως εξομολόγηση για τις
καθημερινές αμαρτίες που υποπίπτω στη δουλειά μου και στη ζωή μου. Προκαλεί
συναισθήματα ανυπέρβλητα, πολύ βαθιά. Μακάρι
να μπορούσα να ξεχαστώ για πάντα στο σύμπαν των τραγουδιών του Θανάση Παπακωνσταντίνου…
Η Φειρούζ, ο Φορτίνο Σαμάνο που καπνίζει το τελευταίο του τσιγάρο πριν την εκτέλεση, ο Στυλίτης, ο Ραμόν, η Αλεξάνδρα, ο φωτογράφος των
Τρικάλων, ο Διάφανος, ο μεθυστής, ο μαραγκός με το μολύβι στο αυτί, εκείνη η
γυναίκα που δεν γνώρισε ποτέ της τον φόβο, ο Τειρεσίας από τον κάμπο της Λάρισας,
έχουν γίνει εξάλλου δικοί μου άνθρωποι.
Ο ίδιος, ζει σε ένα
απομακρυσμένο χωριό της Λάρισας, το Μεταξοχώρι Αγιάς, απλά και μόνο για να απολαμβάνει τα χρώματα
και τις μυρωδιές της φύσης. Το άρωμα που
αναδύει από το βρεγμένο χώμα το Καλοκαίρι, τον συγκλονίζει. Τον κατηγορούν οτι τα τραγούδια του είναι ακαταλαβίστικα. Μα, η τέχνη δεν είναι για να την κατανοείς. Απλά τη βιώνεις. Άγιο της μουσικής τον αποκάλεσε κάποιος. Υπερβολές, αλλά πώς να διαφωνήσει κανείς;
Θέατρο Φρόντζου Γιάννενα 26 Ιουνίου 2009, απίστευτη υγρασία και κρύο...... το βίντεο του φίλου μου attatsis
