Απο εκεί και ύστερα, τα αξιόλογα προγράμματα τα ψάχνεις με το μακαρόνι.. Είδαμε τα τελευταία χρόνια να κατακλύζετε η ιδιωτική τηλεόραση απο reality τύπου big brother, απο μεσημεριανές εκπομπές κουτσομπολιού και ξεκατινιάσματος και πολλές ακόμα που υποτιμούν την νοημοσύνη μας και προσβάλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.. Η οικονομική κρίση τα έκανε ακόμα χειρότερα. Το καφέ της χαράς σερβίρει ανελλιπώς εδώ και μια πενταετία non stop, ο κατακουζηνός ακόμα να τελειώσει το βιβλίο του, ενώ ο Σεργιανόπουλος ζει και βασιλευει. Οι τουρκικες σειρές ξεπηδούν σαν μανιτάρια και για κάποιο παράξενο λόγο δεν μεταγλωτίζονται. Όμως η αγαπημένη μου εκπομπή παίζεται την Κυριακή το βράδυ. Αφήνω κατά μέρους τα αθλητικά και επικεντρώνομαι στα μαθήματα χορού. Σπάνιας ομορφιάς χορευτικές φιγούρες απο υπερήλικες performers, απο ξεχασμένους ηθοποιούς πίσω στα '90s, απο απλούς υπάλληλους του καναλιού και απο τραγουδιστές που παρουσιαζουν πρόγραμμα σε τέταρτης κατηγορίας μπουζούκια και στην επαρχία. Και βέβαια αυτό που με εξιτάρει και με καθιλώνει είναι ο φιλανθρωπικός σκοπός του όλου εγχειρήματος. Άντε και μερικές καλλίγραμμες χορεύτριες....
Ο Σωκράτης Μάλαμας είχε δίκιο. Το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, η γκρεμισμένη δισκογραφία και τα έντυπα, συνεχίζουν συντεταγμένα να προβάλουν το πρότυπο ενός ηλιθίου.
Ντάγκας Παύλος