Η μανα μου με πέταξε στα κερατα του ταύρου στις 27 Αυγουστου του 1983. Σήμερα είναι 27 Αυγουστου του 2012. Μπαίνω στα 30. Στην ηλικία που συνήθως παθαίνεις ένα μικρό ηλεκτροσόκ. Η πλάκα και το καλαμπούρι πάνε ...περίπατο. Δεν κοιτάζεις πλέον μόνο το μέλλον κάνοντας σχέδια, αλλά γυρνάς να δεις και τι έχεις πετύχει μέχρι τώρα. Αντιλαμβάνεσαι λάθος αποφάσεις που αν ήταν διαφορετικές θα είχαν χαράξει διαφορετική πορεία στη ζωή σου και προσπαθείς να πείσεις εσένα και τους γύρω σου οτι δε μετανιώνεις για τίποτα. Φυσικά είναι ψέμα γιατί θα έδινες τα πάντα να είχες δεύτερη ευκαιρία σε πάμπολλες περιπτώσεις. Είναι η ηλικία που αρχίζει να γεννιέται το συναίσθημα της νοσταλγίας. Η νοσταλγία της παιδικής ηλικίας ειναι το πιο συγκλονιστικό συναισθημα που βιώνει ο ανθρωπος απ το οποίο δεν ξεφευγει κανείς. Είναι όμως και η ηλικία που βλέπεις κατάφατσα την ματαιότητα των πραγμάτων. Η σφραγίδα της ματαιότητας και της ανυπαρξίας είναι που σε ωριμάζει, σε κάνει λιγότερο ξεροκέφαλο και πιο ευαίσθητο με τους ανθρώπους και το σύμπαν γενικότερα.
Εύχομαι υγεία για όλο τον κόσμο. Ψυχραιμία και καθαρό μυαλό. Μακριά απο σπασμωδικές κινήσεις που κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Και μη ξεχνάτε οτι η ευτυχία είναι στιγμές. Δεν εξαγοράζεται.
Οι παρακάτω στίχοι του Θαναση Παπακωνσταντίνου μπορεί να μοιάζουν κάπως.., όμως εγώ τους εκλαμβάνω ως οδηγό που σε μεταφέρει απο το παρελθόν στο μέλλον, απο τη ζωή στο θάνατο και τούμπαλιν.
Στο άπειρο πορεύομαι
απ΄το απειρο ξεκινησα
κεντρο του συμπαντος και αθάνατος
νόμιζα ο άμυαλος πως ήμουνα
Ντάγκας Παύλος