 |
| Στοα Λιάμπεη.Απο το photoioannina.blogspot.gr |
Η
διάθεση πήγαινε ασορτί με το κλίμα της ημέρας. Φουλ καλοκαιρινή. Γρήγορα όμως
πήγε να κλονιστεί βαρύτατα όταν αποφάσισα να διασχίσω με το αυτοκίνητο την οδό
Γαριβάλδη και εν συνεχεία την Εθνικής Αντιστάσεως. Περίπου 45 λεπτά για μια
απόσταση 500 μέτρων και το βιτιλατερ να δουλεύει ασταμάτητα. Κρίση σου λέει.
Ένα αργοκίνητο ποτάμι ηλιθιότητας που καίει βενζίνη χρυσάφι και τα σκυλάδικα στη διαπασών. ¨Είναι Σάββατο γι αυτό ¨ μου λέει η εκ των επιβατών
του πίσω καθίσματος, σπεύδοντας να δικαιολογήσει το μπλέξιμο.
Η παρέα μας περίμενε
στη στοά Λιάμπεη. Στο στενάκι κάθετα στην Ανεξαρτησίας που μέχρι πριν από λίγα
χρόνια ήταν εγκαταλελειμμένο και σήμερα αποτελεί ένα από τα ομορφότερα σημεία της
πόλης για το ποτό και τη διασκέδαση. Δεν έχω ιδέα σε πιο μπαρ καθίσαμε αφού το
ένα διαδέχεται το άλλο και τα τραπεζάκια είναι σχεδόν ίδια.
Η μουσική που
έπαιζε ο dj ήταν αμιγώς ξένου ρεπερτορίου. Για μένα ήταν μάλλον
αδιάφορη σε αντίθεση με την πασαρέλα που
εξελίσσονταν μπροστά μας και συγκέντρωνε
όλο το ενδιαφέρον. Τα ποτά ήταν καθαρά. Τόσο
καθαρά που παραλίγο να δώσουν άδοξο τέλος στην ωραία βραδιά. Μαθημένοι από ποτά πυραύλους που στην καλύτερη
των περιπτώσεων είχαν εμφιαλωθεί στην Αγία Ελεούσα Αττικής και στη χειρότερη
κάπου στα Σκόπια, αυτά εδώ λύγησαν ακόμα και τους πιο μυημένους στο αλκοόλ.
Έτσι
ανέλαβα να σώσω την κατάσταση και να μεταφέρω την παρέα σε πιο γνώριμο
περιβάλλον(για τους υπόλοιπους όχι για μένα φυσικά). Επιτέλους πίναμε μπόμπα
και ακούγαμε ελληνικά τραγούδια γαβ γαβ, σε γνωστό Δ΄ εθνικής κατηγορίας μπουζουξίδικο της πόλης. Κοπελιές που το έπαιζαν
τραγουδίστριες ενω τσίριζαν, παππούδες που τις πετούσαν
λουλούδια και τους έτρεχαν τα σάλια, κάτι μπάζα που λικνίζονταν με τσιφτετέλια, και δύο καμένοι νταλκαδιάρηδες που πάλευαν με τις
ζειμπεκιές. Μεγάλες στιγμές σχεδόν απερίγραπτες. Η νυχτερινή διασκέδαση έλαβε
τέλος με γλυκές καληνύχτες, αρκετά παραπατήματα και διακριτικούς εμετούς ο ένας στα
παπούτσια του άλλου.