Όποιος μου μιλούσε για τη Eurovision την τελευταία βδομάδα, προκαλούσε τον εκνευρισμό μου. Και ήταν αρκετοί αυτοί που έφερναν το θέμα στις συζητήσεις. Πρόκειται γι΄αυτό το ηλίθιο φεστιβάλ τραγουδιού, με μουσική θεματική που ακόμα κι αν την αντέχουν τα αυτιά σου, το στομάχι σου ανεβάζει ξυνίλες και αρνείται να την χωνέψει. Ένα απέραντο καρκατσουλιό απο περίεργους τύπους, γραφικούς με γελοία κοστούμια, τραγικές χορευτικές παρουσιάσεις και κοριτσάκια που το πραγματικό ταλέντο τους θα αξιοποιούσε μόνο ο ...Σειρηνάκης. Για το οποίο υπερθέαμα μάλιστα ξοδεύονται τεράστια ποσά απο τις χώρες και βεβαίως και απο την Ελλάδα των μνημονίων, της αφραγκίας και των διαλυμένων νοσοκομείων. Η χρησιμότητα της συμμετοχής μας στην αθλιότητα ακόμα αναζητείται.
Οι αξιοπρεπείς και αξιόλογες παρουσίες πάντοτε είναι μετρημένες στα δάχτυλα του χεριού. Και αυτό γιατί δύσκολα κάποιος σοβαρός μουσικός θα ασχολούνταν με κάτι που έχει ελάχιστη σχέση με μουσική και με πολιτισμό. Η μοναδική συμμετοχή που άξιζε της προσοχής φέτος, ήταν αυτή της Σερβίας με μπροστάρη τον Zeljko Joksimovic. Ένας Σέρβος τραγουδιστής και μουσικοσυνθέτης που μόλις στα 12 του χρόνια κέρδισε τον τίτλο του πρώτου ακορντεονίστα της Ευρώπης, και τον ακολουθούν ένα σωρό απο διεθνής διακρίσεις, όπως μπορείτε να δείτε εδω. Είχε λάβει συμμετοχή στη eurovision και το 2004 με ένα εκπληκτικό τραγούδι με αμιγώς σέρβικο στίχο, το Lane moje. Θεωρώ οτι είναι το καλύτερο κομματι που έχει ακουστεί ποτέ στη διοργάνωση.
Πήρε τη δεύτερη θέση πίσω απο την εντυπωσιακή Ρουσλάνα που φυσικά δεν είχε καλύτερο τραγούδι αλλά ολόκληρη Ουκρανική κυβέρνηση στο πλευρό της. Ο πρόεδρος της Ουκρανίας ζήτησε τη νίκη με κάθε τρόπο και χρηματοδότησε ένα απίστευτο promo-ταρισμα ώστε η χώρα να αναλάβει την επόμενη διοργάνωση. Εκείνη την εποχή μάλιστα η Ουκρανία βρισκόταν υπο την κηδεμονία του Διεθνές Νομισματικου Ταμείου. Όπως η Ελλάδα καλή ώρα.
Στο βιντεάκι μπορείτε να γνωρίσετε ή να θυμηθείτε αυτό το σέρβικο κομμάτι με Ελληνικoύς υπότιτλους.