Του Ντάγκα Παύλου
Μπαίνω κατευθείαν στο κυρίως θέμα. Με μια σύντομη διήγηση ενός περιστατικού που για μένα είχε διδακτικό χαρακτήρα. Και δίνει απάντηση στο ερώτημα, για το αν πρέπει ένας επαγγελματίας να παρέχει δωρεαν υπηρεσίες για οποιοδήποτε λόγο. Η κρίση άλλωστε έχει κάνει πιο σκληρο διαπραγματευτή τον πελάτη και πιο διαλλακτικό τον παροχέα.
Βρίσκομαι στη Λάρισα το έτος 2004. Είναι καλοκαίρι μήνας Ιούνιος, μια αποπνηκτική βραδιά με απίστευτη υγρασία και ζέστη. Σε ένα συνοικιακό μπαρ της οδού Ανθίμου Γαζή, καπου ανάμεσα στην πλατεία εβραίων και το παρκινγκ ουιλ, έχω ξεκινήσει απο σχετικά νωρίς με 2 φίλους να πίνουμε μπύρες. Όταν το μαγαζί αδειάζει, γύρω στις 2 το πρωί, στην παρέα μας βάλαμε και τον ιδιοκτήτη και γυρνάμε την κατανάλωση σε ουίσκυ. Σε ένα απόμακρο τραπέζι έχει ξεμείνει ένας μοναδικός θαμώνας που φαίνεται καμμένος απο κάθε απόψη, και πίνει το ένα ποτό πίσω απο το άλλο. Το ίδιο βέβαια κάνουμε και εμείς.
Γύρω στις 4 το πρωί ο περίεργος αυτός πελάτης ζητάει το λογαριασμό. Γυρνάει ο ιδιοκτήτης και του λέει:
-Ασε μου ενα πεντάευρω και είσαι έτοιμος.
Παρότι δεν ένιωθα απο το πολύ ποτό, θυμάμαι οτι αστραπιαία στράφηκα προς τον ιδιοκτήτη και του λέω με ύφος:
-Μα καλά αφου δεν γουστάρεις να τον χρεώσεις κανονικά τον ανθρωπάκο, τα 5 ευρώ τι τα ήθελες που του τα πήρες? Δεν είναι κοροιδία ρε φίλε?
Και τότε με ένα βλέμμα που ποτέ δε θα ξεχάσω μου απαντάει:
- Παύλε τη δουλειά απο την οποία ζείς δεν θα την κάνεις ποτέ τζάμπα. Με εκπτωση ναι. Με μεγάλη έκπτωση ναι. Ποτέ τζάμπα.
Μπαίνω κατευθείαν στο κυρίως θέμα. Με μια σύντομη διήγηση ενός περιστατικού που για μένα είχε διδακτικό χαρακτήρα. Και δίνει απάντηση στο ερώτημα, για το αν πρέπει ένας επαγγελματίας να παρέχει δωρεαν υπηρεσίες για οποιοδήποτε λόγο. Η κρίση άλλωστε έχει κάνει πιο σκληρο διαπραγματευτή τον πελάτη και πιο διαλλακτικό τον παροχέα.
Βρίσκομαι στη Λάρισα το έτος 2004. Είναι καλοκαίρι μήνας Ιούνιος, μια αποπνηκτική βραδιά με απίστευτη υγρασία και ζέστη. Σε ένα συνοικιακό μπαρ της οδού Ανθίμου Γαζή, καπου ανάμεσα στην πλατεία εβραίων και το παρκινγκ ουιλ, έχω ξεκινήσει απο σχετικά νωρίς με 2 φίλους να πίνουμε μπύρες. Όταν το μαγαζί αδειάζει, γύρω στις 2 το πρωί, στην παρέα μας βάλαμε και τον ιδιοκτήτη και γυρνάμε την κατανάλωση σε ουίσκυ. Σε ένα απόμακρο τραπέζι έχει ξεμείνει ένας μοναδικός θαμώνας που φαίνεται καμμένος απο κάθε απόψη, και πίνει το ένα ποτό πίσω απο το άλλο. Το ίδιο βέβαια κάνουμε και εμείς.
Γύρω στις 4 το πρωί ο περίεργος αυτός πελάτης ζητάει το λογαριασμό. Γυρνάει ο ιδιοκτήτης και του λέει:
-Ασε μου ενα πεντάευρω και είσαι έτοιμος.
Παρότι δεν ένιωθα απο το πολύ ποτό, θυμάμαι οτι αστραπιαία στράφηκα προς τον ιδιοκτήτη και του λέω με ύφος:
-Μα καλά αφου δεν γουστάρεις να τον χρεώσεις κανονικά τον ανθρωπάκο, τα 5 ευρώ τι τα ήθελες που του τα πήρες? Δεν είναι κοροιδία ρε φίλε?
Και τότε με ένα βλέμμα που ποτέ δε θα ξεχάσω μου απαντάει:
- Παύλε τη δουλειά απο την οποία ζείς δεν θα την κάνεις ποτέ τζάμπα. Με εκπτωση ναι. Με μεγάλη έκπτωση ναι. Ποτέ τζάμπα.