Του Ντάγκα Παύλου
Στο διαδικτυο αλιευσα ένα υπέροχο κείμενο στο οποίο περιγράφετε πολύ παραστατικά, η νοσταλγία ενός Γιαννιωτη γέροντα για την ομάδα του ΠΑΣ της δεκαετίας του ΄70 που πραγματικά έτρωγε σίδερα και αποτελούσε το φόβο και τρόμο κάθε αντιπάλου όταν αγωνιζονταν στο γήπεδο Ζωσιμαδών. Η μεγάλη εκείνη ομάδα στηρίζονταν στις ικανότητες 6 Αργεντινων παιχτών που αφησαν εποχη στο Ελληνικο ποδοσφαιρο. Ο Λίσα, ο Κοντογιωργάκης, ο Παστερνακης, ο Αλβαρεζ, ο Μοντέζ, και ο Γκλασμάνης.
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω τον συγγραφέα αυτής της εικόνας. Θα ήταν χαρά μου να δει την ανάρτηση και να με ενημερώσει...
Φιγούρα ασάλευτη, θολή, στις όχθες της Παμβώτιδας. Ξημερώνει, όπου να ΄ναι, και ΄χει αρχίσει να δροσίζει.
«Χειμωνιάζει, γέρο μου», μουρμουρίζει.
Συνήθιζε χρόνια, τώρα, να κάνει την ίδια διαδρομή. Καθόταν με τις ώρες και έκανε χάζι στο απέραντο γαλάζιο, στο Μιτσικέλι, που, ολόρθος γίγαντας, θαρρείς, χανόταν μέχρι εκεί, που δεν έπιανε το μάτι, στον οθωμανικό μιναρέ.Λες και αναβίωνε νοερά όλους εκείνους τους θρύλους ενός τόπου, που ο Θεός του χάρισε απλόχερα το μέγα τούτο προνόμιο: να έχει να θυμάται. «Δάνειο ζωής», το έλεγε ο ίδιος, καθώς «χανόταν» στο θρόισμα του γερο- πλάτανου, έξω απ’ το κάστρο.
Πόσες εικόνες του έφερνε στο νου αυτός ο γαλήνιος ήχος... της σιωπής! Λες και άκουγε από μακριά χιλιάδες κόσμο, σ’ ένα αλλιώτικο πανηγύρι χαράς. Τότε που..... Πάντα «μούδιαζε» η σκέψη του, όταν «άγγιζε» αυτήν τη χορδή.
«Ώρα για σπίτι, γέρο»! Μια παλιά φωτογραφία, έμεινε μονάχη στην όχθη της Παμβώτιδας.
Καθώς χανόταν στο τέλος του Μόλου, κάποιος είπε ότι τον άκουσε να ψελλίζει με παράπονο κάτι παράξενα ονόματα. Εδουάρδο, Χουάν, Όσκαρ, Χοσέ, Αλφρέδο! Φιγούρες ‘θολές’, ασάλευτες, βγαλμένες μέσα απ’ τις πιο λαμπρές σελίδας δόξας μιας μεγάλης ομάδας...