Τα ωραιότερα ταξίδια είναι αυτά που γίνονται χωρίς "αφορμή".
Με "αιτία" αλλά χωρίς "αφορμή".
Και εξηγούμαι εξαρχής. Η αιτία υπάρχει πάντα μέσα σου. Είναι αυτό που σε "καίει" κινητοποιώντας σε. Είναι το βαθύ "θέλω" σου. Είναι ο εαυτός σου. Αντίθετα, η αφορμή δεν είναι παρά ένα ξεσήκωμα. Με αφορμή έναν γάμο π.χ. μπαίνω στο πλοίο και πάω στο τάδε νησί.
Θα έχετε ακούσει πολλούς που λένε "μωρέ θέλω να πάω στο τάδε μέρος αλλά δεν έχει κάτσει ως τώρα". Ψάχνουν μια αφορμή για να ικανοποιήσουν την Αιτία. Και αν το καλοσκεφτείς, η αφορμή λειτουργεί στη ζωή σαν δικαιολογία. Σου λέει ο άλλος, "τί να κάνω, πρέπει να πάω εκεί για το γάμο, για τη βάφτιση, για το συνέδριο κλπ".
Δεν είναι κακό πράγμα οι "αφορμές" στη ζωή. Εξυπηρετούν κι αυτές το σκοπό τους. Σε μια εποχή που το ταξιδεύειν άνευ σκοπού είναι - για πολλούς - κοινωνικώς κατακριτέο, οι αφορμές δίνουν ένα "άλλοθι" . Θυμηθείτε όμως ότι δεν ήταν πάντοτε έτσι τα πράγματα. Παλιά υπήρχε η έννοια του περιηγητή. Και έχαιρε σεβασμού ο περιπλανώμενος. Η περιήγηση σήμαινε γνώση.