Αυγουστος. Περιεργος μήνας. Τα δελτία ειδήσεων δεν έχουν ειδήσεις. Η μοναδική είδηση είναι οτι το πάρτυ στην Μυκονο συνεχίζεται στα μπιτσομπαρα και οτι η παραλία της Ψαρούς έχει κατακλυστεί με διασημότητες. Είναι θεωρητικά ενας ήσυχος μήνας. Αν μείνεις στην πόλη μπορεί να αγριευτείς. Τα μπάρ μισοάδεια. Ο κύκλος σου πιο στενός απο ποτέ αφου οι περισσότεροι την έχουν κάνει. Αισθάνεσαι οτι και να ουρλιαξεις δε θα σε ακούσει κανείς. Είναι ο μήνας των συναυλιων των πανηγυριών και καθε λογής τοπικών φεστιβάλ. Είναι, αν θέλετε, ο μήνας που σε φέρνει κοντά στο καταραμένο «άστο θα το δούμε από Σεπτέμβριο» που είχες εκστομίσει βλακωδώς στα τέλη Μαίου και τώρα έρχεται να πληρωθεί σαν γραμμάτιο. Είναι ο μήνας που θα ακούσεις την πρώτη διαφήμιση του Jumbo για τα σχολικά και αν έχεις παιδί θα κάνεις αυτές τις επιπλέον πράξεις στο μυαλό σου.
Ο Αύγουστος είναι και ο μήνας της Παναγίας, των γριών που ανεβαίνουν γονατιστές τα σκαλιά, των μοναστηριών που κάνουν τρελούς τζίρους, της απελπισμένης ικεσίας προς τη Θεοτόκο. Εν τέλει είναι ο μήνας που πείθεσαι ότι δεν συμβαίνουν θαύματα, όσα και αν στάξεις στα τάματα. Είναι ο μήνας που θρέφει υποσχέσεις για το φθινόπωρο. Συντηρεί ελπίδες για τη δουλειά που θα βρεις και την απάντηση που περιμένεις. Είναι ο μήνας που τελικά τελειώνει μια χρονιά και περιμένεις να αρχίσει μια άλλη. Ο Αύγουστος είναι ο αληθινός Δεκέμβριος